از فاطمه تا مهدی عج
5 ـ بيعت كسى بر آن دو بزرگوار نيست و از كسى تقيّه نمىكنند :
بيعت، پيمانى است كه به موجب آن نتوان با ستمگران به نبرد برخاست و از روى ناچارى و تقيّه بايد حكومت آنان را به رسميّت شناخت. همه پيشوايان معصوم، به مقتضاى حكمت الهى دچار چنين پيمانى بودند، امّا بعضى از معصومان چنين بيعتى بر گردن نداشتند.
الف) بيعت و تقيه نكردن حضرت زهرا(س:
دشمنان، پس از غصب خلافت، سعى كردند از همه مردم، به ويژه صحابه خاصّ پيامبر اكرم(ص) خاصّه خاندان رسالت (حضرت على و حضرت زهرا(ع) براى خود بيعت بگيرند تا افكار عمومى را به خود جلب كنند، ولى حضرت زهرا(س)، همه مصيبتها را تحمل كرد و تا زنده بود، با غاصبان حكومت بيعت نكرد، بلكه براى بازگرداندن خلافت به مسير اصلىاش، مبارزه نمود و حتى مانع بيعت حضرت على شد.
( صحيح بخارى، دارالكتاب العلمية، ج 3، باب 40)
ب) نبودن بيعت احدى از ستمگران بر گردن حضرت مهدى و تقيّه نكردن آن حضرت:
پيشوايان معصوم ما، اگر با كسى پيمان مىبستند، (گر چه از روى مصلحت و تقيه)، به آن پاى بند بودند. بهترين گواه، اين است كه امام حسين تا زمانى كه معاويه زنده بود، به خاطر احترام به صلح برادرش قيام نكرد. حضرت مهدى به دليل اين كه براى ريشه كن كردن ستم و ستمگران آفريده شده است و اگر ظاهر و آشكار بود، سكوتش به معناى رضا به ستمگرى ستمگران و ترك نبرد با آنان بود (گرچه از روى تقيّه) در پس پرده غيبت به سر مىبرد تا بيعت كسى بر گردنش نباشد. همين، يكى از علل غيبت آن حضرت شمرده شده است.
حضرت على مىفرمايد:إنَّ القائم منّا إذا قام لم يكن لأحد في عنقه بيعة فلذلك تخفى ولادته و تغيب شخصه.
( كمال الدين و تمام النعمة، ج 1، باب 26، ح 14؛)
هنگامى كه قائم ما قيام كند، بيعت احدى بر گردن او نخواهد بود. از اين رو، ولادت او مخفى مىشود و از ديدهها پنهان مىشود.
حضرت مهدى فرمود:إنّه لم يكن لأحد من آبائي إلاّ و قد وقعت في عنقه بيعة لطاغية زمانه و إنّى أخرج حين أخرج و لابيعة لأحد من الطواغيت في عنقي.( همان، ج 2، باب 45)
بر گردن همه پدرانم، بيعت سركشان زمانه بود، امّا من وقتى خروج كنم، بيعت هيچ سركشى بر گردنم نيست. در زمان آن حضرت تقيهاى در كار نيست.
حضرت على در تفسير آيه شريفه «وعد الله الذين ءامنوا منكم وعملوا الصالحات ليستخلفنّهم(نور: 55.)…» فرمود:در امن و امان مرا بپرستند، بدون هيچ ترس و واهمهاى، و نياز به تقيّه احساس نكنند. اين آيه، در حق قائم نازل شده است.منظور از «كسانى كه ايمان آوردهاند»، در اين آيه، پيشوايان معصوم هستند.(روزگار رهايى، ج 2 ص 607)
