به وبلاگ مدرسه علمیه معصومیه شهرضا خوش آمدید

ای روح دو صد مسیح محتاج دَمَت  / زهرایی و خورشید غبار قدمت

کی گفته که تو حرم نداری بانو؟  / ای وسعت دلهای شکسته ، حَرَمت . . .

شهادت حضرت فاطمه زهرا (س) تسلیت باد

.

در مَجد وشرف یکّه و تنها هستی  / در فخر تو بس ، اُمّ ابیها هستی

مریم که مقدس شده یک عیسی داشت  / تو مادر یازده مسیحا هستی . . .

.

غرقاب غمم دگر مرا ساحل نیست  / جز اشک فراق دیگرم حاصل نیست

ای مرگ بیا!که زندگی کردن من  / بی فاطمه جز خوردن خون دل نیست . . .

.

نیازی از سر احساس خواهم  / برات کربلا از یاس خواهم

به حق پهلوی بشکسته ی او  / طواف مرقد عباس خواهم . . .

.

ما زنده به لطف و رحمت زهرائیم / مامور برای خدمت زهرائیم

روزی که تمام خلق حیران هستند / ما منتظر شفاعت زهرائیم . . .

یا زهرا(س)

.

یتیمان جز دو چشم تر ندارند / به غیر از خاک غم بر سر ندارند

چو مادر مرده ها باید فغان کرد / که طفلان علی مادر ندارند . . .

.

تو هم با کوفه هم دستی مدینه / نمک خوردی ولی پستی مدینه

کسی بر بازوی زهرا نمی زد / اگر دستم نمی بستی مدینه . . .

.

زهرا اگر در اول خلقت ظهور داشت / دیگر خدا نیاز به پیغمبری نداشت

فرموده اند در برکات وجود او / زهرا اگر نبود علی همسری نداشت

محشر بدون مهریه ی همسر علی / سوگند می خوریم شفاعتگری نداشت

در روایات اسلامی مقام و منزلت والایی برای منتظران فرج امام زمان عج بیان شده است .وجود نورانی پیامبر اعظم صلی علیه و آله  ائمه اطهار علیه الاسلام  در فضیلت انتظار فرموده اند:

1- انتظار الفرج عباده( انتظار فرج عبادت است)

2- أفضل العباده انتظار الفرج( والاترین عبادات انتظار فرج است)

3- أفض أعمال امتی انتظار الفرج من الله عز و جل( برترین کارهای امت من انتظار فرج از جانب خداوند عزوجل است.)

4- أفضل جهاد امتی انتظار الفرج ( بالاترین جهاد امت من انتظار فرج است)

5- المنتظر لأمرنا کالمتشحط بدمه فی سبیل الله ( منتظر امر ما مثل کسی است که در خون خود در راه خداوند می غلتد)

انتظار یعنی چشم به راه بودن اگر کسی واقعیت آن را درک نکرده باشد هرگز با توصیفات ذهنی حقیقت آن را نمی فهمد در واقع معنای انتظار فقط برای شخص منتظر روشن و آشکار می شود.

انتظار یک حالت  قلبی  و روحی که از آن آماده شدن برای چیزی که در انتظارش هستی بر می آید.. پس هرقدر انتظار شدیدتر باشد ، آماده شدن بیشتر می شود.

آیا نمی بینی که وقتی مسافری داشته باشی که منتظر آمدنش هستی ، هرچه زمان آمدنش نزدیک تر می شود ،آمادگی تو برای این امر بیشتر می شود.

کسی که منتظر ظهور امام عصر عج باشد لازمه ی انتظارش این است که خود را برای ظهورش آماده سازد.

ولی سوال اینجاست که چگونه می توان آمادگی برای ظهور را در خود ایجاد کند؟

می توان گفت که آماده شدن به این است که انسان زندگی خود را در همه ابعادش مطابق میل و خواست امام عج قرار دهد ، و معلوم است که خواسته ی ایشان این است که فرد دقیقا مطابق احکام دین عمل کند.

استراتژی یعنی هنر توزیع و به کارگیری همه افراد و امکانات موجود برای

نیل به هدفی کلان

این تعربپیف مسائل گوناگونی را در بر می گیرد. از ساده ترین مسائل امنیتی گرفته تا تحقق یک امپراطوری و حکومت یکپارچه جهانی . در طراحی استراتژی کلان برای مهدویت، باید به سه نکته مهم توجه کرد:

1- نظر به آینده از جایگاهی مهم برخودرا است، زیرا مقصد همه را در نحوه ی بودن و زیستن در هیئت فردی و جمعی

معلوم می سازد . بسیاری از نا به سامانی ها و آشفتگی های ملت ها ، ناشی از گنگ و مبهم بودن همین موضوع است .

وقتی آینده و مقصد نامعلوم باشد ، بسیج و سازماندهی هیچ نیرویی

 امکان پذیر نیست.

2- تعین نقطه مطلوب و مفروض  در دور دست که اولین گام واقعی

در تدوین استراتژی است.

3-هرگونه طرح و برنامه منفعلانه در تدوین استراتژی ممنوع است.

باید در تدوین استراتژی انتظار فعال برخورد کرد، فعال بودن برنامه ها و طرح ها با مبانی اعتقادی ما در مهدویت سازگاری دارد و به هیچ وجه با طرح های منفعلانه و غیر فعال نمی سازد.

پس برای رسیدن به چنین استراتژی لازم است ،

سه اصل را همیشه مد نظر داشت:

الف) شناسایی وضع موجود انسان معاصر

ب) ترسیم مطلوب

ج) ترسیم نحوه سیر از وضع موجود به وضع مطلوب (آینده نگری)

در برخی از روایات به صورت محدود زمانهایی برای رخداد  این حادثه بزرگ ذکر شده است

1- روایاتی که روز جمعه را به عنوان روز ظهور معرفی کرده اند

امام صادق علیه السلام می فرمایند (یخرج قائما اهل البیت یوم الجمعه) الخصال شیخ صدوق ( قائم ما در روز جمعه ظهور خواهند کرد).

2- روایاتی که روز ظهور را مصادف با روز عاشورا ذکر کرده اند

امام باقر علیه السلام ضمن بیاناتی دباره روز عاشورا فرمودند (و هذا الیوم الذی یقوم فیه القائم) تهذیب الاحکام شیخ طوسی( و این روز عاشورا روزثی است که در آن قائم علیه السلام قیام خواهد کرد)

1- موعظه پنهانی:

هر کس برادر مؤمن خویش را در پنهانی موعظه کند،شخصیت او را آراسته است و اگر وی را آشکارا و در حضور دیگری اندرز دهد،از شخصیت او کاسته و او را تحقیر نموده است.(تخف العقول، ص 489)

2-اعتدال در بخشش:

بذل و بخشش اندازه ای دارد،اگر از آن اندازه بگذرد اسراف محسوب می شود.(انوار البهیه،ص318)

3-ارزش تفکر:

عبادت حقیقی به بسیاری نماز و روزه نیست؛هماناعبادت حقیقی،تفکر بسیار در امر خداوند است.(تحف العقول،ص 488 و 489)

4-عزت واقعی:

هیچ عزیزی حق را ترک نکرد مگر اینکه ذلیل شد و هیچ ذلیل و خواری به سوی حق نرفت مگر اینکه عزیز گردید.

5-خواسته های ذلت آور:

چه زشت است برای مؤمن که به دنبال خواهشی برود که او را ذلیل و خوار می کند.

حسن به مسعود مى‏گوید: به محضر مولایم حضرت ابوالحسن الهادى علیه‏السلام رسیدم. در آن روز چند حادثه ناگوار و تلخ

برایم رخ داده بود؛ انگشتم زخمى شده و شانه‏ام در اثر تصادف با اسب سوارى صدمه دیده و در یك نزاع غیر مترقبه لباسهایم

پاره شده بود. به این خاطر، با ناراحتى تمام در حضور آن گرامى گفتم: عجب روز شومى برایم بود! خدا شرّ این روز را از من باز

دارد!

امام هادى علیه‏السلام فرمود: «یَا حَسَنُ هَذَا وَ أَنْتَ تَغْشَانَا تَرْمِى بِذَنْبِكَ مَنْ لَا ذَنْبَ لَهُ؛ اى حسن! این [چه سخنى است كه

مى‏گویى] با اینكه تو با ما هستى، گناهت را به گردن بى‏گناهى مى‏اندازى! [روزگار چه گناهى دارد!]»

حسن بن مسعود مى‏گوید: با شنیدن سخن امام علیه‏السلام به خود آمدم و به اشتباهم پى بردم. گفتم: آقاى من! اشتباه

كردم و از خداوند طلب بخشش دارم.

امام فرمود: اى حسن! روزها چه گناهى دارند كه شما هر وقت به خاطر خطاها و اعمال نادرست خود مجازات

مى‏شوید، به ایام بدبین مى‏شوید و به روز بد و بیراه مى‏گویید!

حسن گفت: اى پسر رسول خدا!، براى همیشه توبه مى‏كنم و دیگر عكس العمل رفتارهایم را به روزگار نسبت نمى‏دهم.

امام در ادامه فرمود: «یَا حَسَنُ اِنَّ اللَّهَ هُوَ الْمُثِیبُ وَ الْمُعَاقِبُ وَ الْمُجَازِى بِالاْءَعْمَالِ عَاجِلاً وَ آجِلاً؛ اى حسن! به طور یقین

خداوند متعال پاداش مى‏دهد و عقاب مى‏كند و در مقابل رفتارها در دنیا و آخرت مجازات مى‏كند.»

بحارالانوار،

اگر کسی بخواهد در آخرین لحظات زندگی اش دعایی کند تمام وقتش را به دعا برای خود اختصاص می دهد و یا اگر خیلی دلش در گرو محبت بستگانش باشد برای نزدیکترین نزدیکانش دعا می کند؛اما مادری را می شناسم که آخرین دعایش نیز همانند دعاهای زمان حیاتش نه برای خود بود و نه برای بستگانش،اسماء نقل می کند که در لحظه های پایانی عمر مبارک حضرت زهرا(س) ایشان را دیدم که رو به قبله نشسته و دستها را رو به سوی آسمان بلند کرد و چنین دعایی کرد:خداوندا بحق اولیاءو مقربان برگزیده ات و به گریه فرزندانم  پس از مرگ و جدایی از آنها از تو می خواهم گنهکاران از پیروان من و فرزندانم را ببخشایی.