به وبلاگ مدرسه علمیه معصومیه شهرضا خوش آمدید

مرحوم شیخ عبدالزهراء کعبی می گوید:

یک روز بعد از ظهر وارد صحن مطهر حضرت امام حسین(ع)شدم،شخصی در مقابل یکی از حجره های صحن شریف-که کتابهای مذهبی می فروخت و با من سابقه آشنایی داشت-مرا دید و گفت:

کتاب کوچکی دارم که به نظرم برای شما خوب باشد . و در آن اشعار بسیار دارد.قیمت آن را هم کم کرد تا یک بار برایش بخوانم.

کتاب را گرفتم.خیلی کتاب مفید و سودمندی بود؛زیرا اشعار قصیده ی ابن عرندس حلی که مدتها دنبال آن می گشتم در آن بود.در یکی از رواق ها نشسته،به خواندن آن اشعار برای کتاب فروش مشغول شدم . هر دو اشک می ریختیم که ناگهان سید بزرگواری را دیدم که برابرم ایستاده و به اشعار گوش می دهد و گریه می کند.چون به این بیت رسیدم:

اَیَقتُلُ ظلمَناً حسینٌ بکربلا                      وَ فی کُلِّ عضوٍ مِن اَنامِلِه بَحرٌ

آیا کشته می شود حضرت سیدالشّهداء(ع)در حالی که هر انگشتش دریایی از جود و سخاوت است.

گریه ی آن بزرگوار شدید شد،رو به ضریح امام حسین(ع) کرد؛و این بیت را تکرار می نمود و همچنین زن جوان مرده می گریست.همین که اشعار را به پایان رساندم،دیگر آن بزرگوار را ندیدم.برای دیدن ایشان،از صحن خارج شدم،تا شاید آن بزرگوار را بیابم،ولی ایشان را ندیدم.به هر کجا رو کردم،اثری  نیافتم ؛گویا از برابر چشمانم غایب شدند.

به یقین دانسیم که ایشان حضرت مهدی(عج) و امام منتظر بوده اند.

«کتاب ملاقات با امام عصر(عج)،ص 315»