به وبلاگ مدرسه علمیه معصومیه شهرضا خوش آمدید

بعد از مدت ها برگشته بودیم ارومیه. شب خانه ی یکی از آشناها ماندیم.

صبح که برای نماز پا شدیم، بهم گفت:

« گمونم اینا واسه ی نماز پا نشدن.» بعدش گفت « سر صبحونه باید یه فیلم کوچیک بازی کنی!»

گفتم« یعنی چی ؟ »گفت:

« مثلا من از دست تو عصبانی می شم که چرا پا نشدی نمازت رو بخونی.

چرا بی توجهی کردی و از این حرفا. به در میگم که دیوار بشنوه.» .

گفتم « نه، من نمی تونم .» گفتن« واسه ی چی ؟

این جوری بهش تذکر می دیم.یه جوری که ناراحت نشه.»

گفتم « آخه تاحالا ندیده م چه جوری عصبانی می شی.

همین که دهنت رو باز کنی تا سرم داد بزنی، خنده م می گیره،همه چی معلوم می شه. زشته.»

هرچه اصرار کرد که لازمه، گفتم«نمی تونم خب.خنده م می گیره.»

بعد ها آن بنده ی خدا یک نامه از مهدی نشانم داد. درباره ی نماز و اهمیتش.