به وبلاگ مدرسه علمیه معصومیه شهرضا خوش آمدید

الا يا ايّها المَهدى مدامَ الوَصل ناوِلها

كه در دوران هجرانت بسى افتاد مشكلها

صبا از نكهت كويت نسيمى سوى ما آورد

ز سوز شعله شوقت چه تاب افتاد در دلها

چو نور مهر تو تابيد بر دل‏هاى مشتاقان‏

ز خود آهنگ حق كردند و بربستند محملها

دل بى‏بهره از مهرت حقيقت را كجا يابد

حق از آئينه رويت تجلى كرد بر دلها

به كوى خود نشانى ده كه شوق تو محبان را

ز تقوى داد زاد ره، ز طاعت بست محملها

به حق سجاده تزيين كن مهل محراب و منبر را

كه ديوان فلك صورت از آن سازند محفلها

شب تاريك و بيم موج و گردابى چنين هائل‏

ز غرقاب فراق خود رهى بنما به ساحلها

اگر دانستمى كويت به سر مى‏آمدم سويت‏

خوشا گر بودمى آگه ز راه و رسم منزلها

چو بينى حجت حق را به پايش جان‏فشان اى فيض‏

«مَتى ما تَلقِ مَن تَهوى، دَعِ الدُّنيا وَ أهمِلها»