به وبلاگ مدرسه علمیه معصومیه شهرضا خوش آمدید

من مکرر شاهد تواضع و احترام  خاص پدرم نسبت به پدر بزرگوارشان بودم.

هرگاه به فریمان سفر می کردیم، پدرم تأکید داشتند که ابتدا به منزل پدر و مادر شان بروند.

وقتی با پدر و مادر روبه رو می شدند ، دست آنان را می بوسیدند.

و به ما نیز توصیه می کردند دست ایشان را ببوسیم .

من گاهی که از صحبت های پدر و مادرم دلتنگ می شدم ، پدرم می فرمود:

مجتبی ، انسان هیچ گاه از سخن پدر و مادرش دلگیر نمی شود.

و الدین همیشه خیر و سعادت فرزند خود را می خواهند.

به نقل از فرزند شهید مجتبی