بر باد رفته گوهر عفت
>
اي شنيــدم که شبي بر سر مد دختــري بـــا پـــدرش بود به جنگ
پـدر از روي نصيحـت مـي‌گفت کـــه مـکـن پيـــروي از راه فرنــگ
مــرو از خــانـه بـرون بـي‌چادر بــرتــن خويـش مــکن دامــن تنگ
اي بسا گـرگ که در جامه ميش بهـــر صيــد تــو نـــوازد آهنـــگ
نکننــد ايــن دغــلان از دغلي بهــر اغفـــال تــو يـک لحظه درنگ
دختــر از روي تعــرض گفتش آنچــه تــو گويـي بـود جمله جفنگ
بـا خــاموش دگـر يــاوه مــگو کــه تــو پيـــري و بــري از فرهنگ
مــدتي شــد سپري زن جريان تا که يک شب پسري گوش به زنگ
بــا سخنـهاي زيبنـدة عشــق بــا بيــانــات دل انگيــز و قشنـگ
همچو آهو به سخن رامش کرد از ره حيلــه چـــو روبـــاه زرنـــگ
گــوهر عفـت او را زد و بــرد کـــرد دامـــان وي آلــوده بـه ننگ
همچناني که به خود مي‌باليـد زيرلـــب زمـــزمــه کـرد اين آهنگ
صيد با پاي خود افتاد بـه دام مــرغ با ميــل خــود افتـاد به چنگ
