به وبلاگ مدرسه علمیه معصومیه شهرضا خوش آمدید

درتاریخ 19/10/59 شمسی ساعت 10:10 شب چند سطری وصیت نامه می نویسم : هر شب ستاره ای را به زمین می کشند و باز این آسمان غم‌زده غرق ستاره است ، مادر جان  می دانی تو را بسیاردوست دارم و می دانی که فرزندت چقدر عاشق شهادت و عشق به شهیدان داشت. مادر، جهل حاکم بر یک جامعه انسانها را به تباهی   می کشد و حکومت های طاغوت مکمل های این جهل اند و شاید قرنها طول بکشد که انسانی از سلاله پاکان زائیده شود و بتواند رهبری یک جامعه سر در گم و سر در لاک خود فرو برده را در دست گیرد و امام تبلور ادامه دهندگان راه امامت و شهامت و شهادت است. مادرجان، به خاطر داری که من برای یک اطلاعیه امام حاضر بودم بمیرم ؟ کلام او الهام بخش روح پرفتوح اسلام در سینه و وجود گندیده من بوده و هست. اگر من افتخار شهادت داشتم از امام بخواهید برایم دعا کنند تا شاید خدا من روسیاه را در درگاه با عظمتش به عنوان یک شهید بپذیرد ؛ مادر جان من متنفر بودم و هستم از انسانهای سازش کار و بی تفاوت و متاسفانه جوانانی که شناخت کافی از اسلام ندارند و نمی دانند برای چه زندگی می کنند و چه هدفی دارند و اصلا چه می گویند بسیارند.   ای کاش به خود می آمدند.  از طرف من به جوانان بگوئید چشم شهیدان و تبلور خونشان به شما دوخته است بپاخیزید و اسلام را و خود را دریابید نظیر انقلاب اسلامی ما در هیچ کجا پیدا نمی شود  نه شرقی - نه غربی؛ اسلامی که : اسلامی … 

ادامه »

اللهّمَ صَلّ عَلي عَلي بنْ موسَي الرّضا
المرتَضي الامامِ التّقي النّقي  و حُجَّّتكَ
عَلي مَنْ فَوقَ الارْضَ و مَن تَحتَ الثري
الصّدّيق الشَّهيد صَلَوةَ كثيرَةً تامَةً زاكيَةً
مُتَواصِلةً مُتَواتِرَةً مُتَرادِ فَ ه كافْضَلِ ما صَلّيَتَ
عَلي اَحَدٍ مِنْ اوْليائِكَ .

السلام علیک یا علی بن موسی الرضا المرتضی

سه ماه تعطیلات که می شد می گفت خوشم نمی آید برم تو کوچه با این بچه ها  وقت صرف کنم . کی خوام برم شاگردی.

می گفتم آخه زشته برای ما،تو بری شاگردی اما اون گوش نمی کرد و میرفت شاگرد یک میوه فروش می شد.

اینقدر این بچه زحمت می کشید تو کارش که وقتی خونه می آمد دیگه نفس نداشت. می گفتم :«ننه،کی میگه تو با خودت اینطور بکنی؟»

می گفت:«باشه،زحمت کشی یک نوع عبادت است،طوری نیست ،حضرت علی چقدر زحمت می کشید،نخلستان ها را آب میداد،

مگه ما به دنیا اومدیم که بخوریم وبخوابیم.»

«عمده مسائل اخلاص وخلوص می باشد که اگر اینها باشد همه چیز هست.

اخلاص یعنی پاک شدن درون ، یعنی بیرون راندن هواهای نفسانی از ذات و از قلب وا ز دل و از درون انسان .

پاک شدن به منزله ی اینکه انسان ایثار پیدا کند ، متقی شود ، تقوا پیدا کند و خودش را برای یک عملیات درونی آماده کند»