به وبلاگ مدرسه علمیه معصومیه شهرضا خوش آمدید

امام صادق علیه السلام: هنگامى که آدم علیه السلام از بهشت فرود آمد، لکّه ‏اى سیاه در صورتش پیدا شد و سر تا پایش را گرفت. گریه و اندوه آدم، از پدیدار شدن آن، طولانى شد. جبرئیل علیه السلام نزد آدم آمد و به او گفت: اى آدم! چرا مى‏ گریى؟
گفت: از این لکّه سیاهى که در من پیدا شده است.
جبرئیل گفت: اى آدم! برخیز و نماز بخوان که این، وقت نماز اوّل است.
آدم برخاست و نماز خواند و آن لکّه تا گردنش از میان رفت. جبرئیل در وقت نماز دوم آمد و گفت: اى آدم! برخیز و نماز بخوان که این، وقت نماز دوم است.
آدم برخاست و نماز خواند و لکّه تا ناف آدم از میان رفت. سپس جبرئیل در وقت سوم آمد و گفت: اى آدم! برخیز و نماز بخوان که این، وقت نماز سوم است.
آدم برخاست و نماز خواند و لکّه تا زانوانش از میان رفت. آن گاه جبرئیل در وقت نماز چهارم آمد و گفت: اى آدم! برخیز و نماز بخوان که این، وقت نماز چهارم است.
آدم به نماز برخاست و لکّه تا [روى‏] پاهایش از میان رفت. جبرئیل در وقت پنجم نیز آمد و گفت: اى آدم! برخیز و نماز بخوان که این، وقت نماز پنجم است.
او برخاست و نماز خواند و لکّه از میان رفت و آدم نیز خدا را حمد و ثنا گفت.
جبرئیل گفت: اى آدم! فرزندانت در این نمازها مانند تو و این لکّه سیاه هستند. هر کس از فرزندانت که پنج نماز در هر شبانه ‏روز بخواند، از گناهانش بیرون مى ‏آید، همان گونه که تو از این لکّه پیراسته شدى.
بحار الانوار، ج 11، ص166

حضرت آدم :
الإمام الصادق علیه السلام: لَمّا اهبِطَ آدَمُ مِنَ الجَنَّةِ، ظَهَرَت بِهِ شَامَةٌ سَوداءُ فی وَجهِهِ مِن قَرنِهِ إلى‏ قَدَمِهِ، فَطالَ حُزنُهُ وبُکاؤُهُ عَلى‏ ما ظَهَرَ بِهِ؛ فَأَتاهُ جَبرَئیلُ علیه السلام فَقالَ لَهُ: ما یُبکیکَ یا آدَمُ؟ فَقالَ: مِن هذِهِ الشّامَةِ الَّتی ظَهَرَت بی.
قالَ: قُم یا آدَمُ فَصَلِّ فَهذا وَقتُ الصَّلاةِ الاولى‏، فَقامَ فَصَلّى‏، فَانحَطَّتِ الشّامَةُ إلى‏ عُنُقِهِ. فَجاءَهُ فِی الصَّلاةِ الثّانِیَةِ فَقالَ: قُم فَصَلِّ یا آدَمُ فَهذا وَقتُ الصَّلاةِ الثّانِیَةِ، فَقامَ فَصَلّى‏، فَانحَطَّتِ الشّامَةُ إلى‏ سُرَّتِهِ. فَجاءَهُ فِی الصَّلاةِ الثّالِثَةِ فَقالَ: یا آدَمُ، قُم فَصَلِّ فَهذا وَقتُ الصَّلاةِ الثّالِثَةِ، فَقامَ فَصَلّى‏، فَانحَطَّتِ الشّامَةُ إلى‏ رُکبَتَیهِ. فَجاءَهُ فِی الصَّلاةِ الرّابِعَةِ فَقالَ: یا آدَمُ، قُم فَصَلِّ فَهذا وَقتُ الصَّلاةِ الرّابِعَةِ، فَقامَ فَصَلّى‏، فَانحَطَّتِ الشّامَةُ إلى‏ قَدَمَیهِ. فَجاءَهُ فی الصَّلاةِ الخامِسَةِ فَقالَ: یا آدَمُ، قُم فَصَلِّ فَهذا وَقتُ الصَّلاةِ الخامِسَةِ، فَقامَ فَصَلّى‏، فَخَرَجَ مِنها، فَحَمِدَ اللَّهَ وأثنى‏ عَلَیهِ.
فَقالَ جَبرَئیلُ علیه السلام: یا آدَمُ، مَثَلُ وُلدِکَ فی هذِهِ الصَّلَواتِ کَمَثَلِکَ فی هذِهِ الشّامَةِ؛ مَن صَلّى‏ مِن وُلدِکَ فی کُلِّ یَومٍ و لَیلَةٍ خَمسَ صَلَواتٍ خَرَجَ مِن ذُنوبِهِ کَما خَرَجتَ مِن هذِهِ الشّامَةِ.
بحار الانوار، ج 11، ص166

حضرت اسماعیل : وَ کانَ یَأْمُرُ أَهْلَهُ بِالصَّلاةِ وَ الزَّکاةِ وَ کانَ عِنْدَ رَبِّهِ مَرْضِیًّا. و همواره خاندان خود را به نماز و زکات امر مى ‏کرد و پیوسته نزد پروردگارش مورد رضایت بود.
(آیه 55 سوره مریم)

حضرت شعیب : قالُوا یا شُعَیْبُ أَ صَلاتُکَ تَأْمُرُکَ أَنْ نَتْرُکَ ما یَعْبُدُ آباؤُنا أَوْ أَنْ نَفْعَلَ فی‏ أَمْوالِنا ما نَشؤُا. (امّا مردم مدین در جواب) گفتند: اى شعیب! آیا نمازت به تو فرمان مى ‏دهد که (به ما بگویى) آنچه را که پدرانمان مى‏ پرستیدند رها کنیم؟ (و) یا اینکه (نتوانیم) آن گونه که خود مى‏ خواهیم، در اموالمان تصرّف کنیم؟!
(آیه 87 سوره هود)

نماز حضرت مریم : یا مَرْیَمُ اقْنُتی‏ لِرَبِّکِ وَ اسْجُدی وَ ارْکَعی‏ مَعَ الرَّاکِعین‏. اى مریم! (به شکرانه این همه نعمت،) براى پروردگارت خضوع کن و سجده بجاى آور و با رکوع کنندگان رکوع نما.
(آیه 43 سوره آل عمران)

نماز حضرت زکریا: «فَنادَتْهُ الْمَلائِکَةُ وَ هُوَ قائِمٌ یُصَلِّی فِی الْمِحْرابِ أَنَّ اللَّهَ یُبَشِّرُکَ بِیَحْیى‏ مُصَدِّقاً بِکَلِمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ سَیِّداً وَ حَصُوراً وَ نَبِیًّا مِنَ الصَّالِحِینَ». «پس در حالى که وى (زکریّا) در محراب به نماز ایستاده بود، فرشتگان ندایش دادند که: خداوند، تو را به [تولّد] یحیى مژده مى ‏دهد که تصدیق کننده کلمه خدا (عیسى) است و بزرگوار و خویشتندار [در برابر زنان‏] و پیامبرى از شایستگان است».
(آیه 39 سوره آل عمران)

نماز حضرت عیسی: «وَ جَعَلَنِی مُبارَکاً أَیْنَ ما کُنْتُ وَ أَوْصانِی بِالصَّلاةِ وَ الزَّکاةِ ما دُمْتُ حَیًّا». «هر جا که باشم، مرا بابرکت ساخته و تا زنده ‏ام، به نماز و زکات سفارشم کرده است».
(آیه 31 سوره مریم)

نماز حضرت موسی : إِنَّنِی أَنَا اللَّهُ لا إِلهَ إِلَّا أَنَا فَاعْبُدْنِی وَ أَقِمِ الصَّلاةَ لِذِکْرِی. «منم، من، خدایى که جز من خدایى نیست. پس مرا عبادت کن و نماز را براى یاد کردن از من به پا دار».
(آیه 14 سوره طه)