به وبلاگ مدرسه علمیه معصومیه شهرضا خوش آمدید

چرا برخی از جوانان شرط«احتیاط» را از دست می دهند و خود را در معرض

بارش تیر ها و ترکش های خطر ناک قرار می دهند ؟

آیا این همه افراد ترکش خورده از نگاه مسموم و فلج شده از ارتباط های آلوده و شوم ،

برای عبرت کافی نیست؟

هنرمند کسی است که بتواند در فضای آلوده ، پاک و عفیف بماند و گرنه ،

گناه و آلودگی که هنر نیست و از همه کس بر می آید…

هوشیار باشیم  که دام های فریب ، جاذبه های گناه ، آنتن های وسوسه گر و فیلم ها وسی دی های دجال گونه ، ایمان و عفاف ما را نربایند.

خدا فراموشی ، خود فراموشی را در پی دارد.

هرکه ارزش خود را نداند ، خویش را حراج می کند و زیر قیمت واقعی می فروشد.

ارزش اجناس دست دوم خیلی پایین تر است.

عاقل آن است که اندیشه کند پایان را….

از اول که جامه ی عفاف به زیبایی و کرامت آراسته است و سفیدی و شفافی عصمت را دارد،

نباید گذاشت چرکابه ی گناه و معصیت برآن بپاشد.

از اول باید مواظب بود که پای بیگانه به مزرعه ی نجابت باز نشود

و دست تجاوز به غنچه ها و بوته های نورس عصمت نرسد.

و گرنه…. پس از لگد مال شدن گل وجود، اشک و فغان و ندامت، بی ثمر است

و آب و آبروی رفته را بر نمی گرداند.

زنان خوب،میراث دار عفاف فاطمه و حیای مریم اند ، دریغا که بازیچه ی هوس شوند

و به ویروس گناه ، آلوده گردند.

دزدان ایمان و غارتگران شرف در کمین اند و کوچه وخیابان ، شکارگاه صیادان است.

گوهر عفت و نجابت ، کم ارزش تر از طلاو پول و محصول باغ و وسایل خانه نیست.

کسی که مراقب سرمایه های ارزشمند خود نباشد ، اگر غارت شد و مورد دستبرد قرار گرفت ،

باید خودش را ملاقات کند.

عاقلانه نیست که انسان برای لذت دیگران، عذاب الهی را برای خود بخرد.

وقتی چشم دریای هوس شود. قایق گناه در آن حرکت می کند و موج عصیان پدید می آورد.

رابطه  «گناه  »و «نگاه »چه قدر است؟

آنان که از تیر نگاه های مسموم پروا نمی کنند ، شکار گرگ های هوسران می شوند.

آنگاه….دست و پازدن ها به جایی نمی رسد.

برای مصون ماندن از« تیرنگاه »چه باید کرد؟

زن با اینکه به ظاهر درصدد آزادی برآمد ولی در خطر جدیدی قرار گرفت و آن خطر بازیچه قرار گرفتن و وسیله هوسرانی های مرد شدن است.

من ترجیح می دهم که نسل انسان نابود شود تا اینکه بماند و با تبدیل زن یا ظریفترین مخلوق الهی به یک وسیله عیاشی و شهوترانی مرد ، از هر حیوانی پست تر گردد.

جایگاه مروارید در صدف است

و من آن مرواریدم که حریم خود را با صدف حجاب حفظ خواهم کرد.

آنکه «کودک عفاف» را جلوی صدها گرگ گرسنه می برد و به تماشا می گذارد.

آنکه «یوسف زیبایی » را به چند سکه تقلبی و بدلی می فروشد ،.

آنکه بدون« لباس تقوا »به صحنه شعله ور گناه می رود.

روزی هم پشت دیوار ندامت می نشیند و اشک ندامت بر دامن حسرت میریزد.

سرانجام هم در آخرت ، در آتش بی پروایی و بی تقوایی خود خواهد سوخت.

آیا دیدن این همه طعمه های تباه شده وپشیمان کافی نیست که دیگران این راه را دوباره تجربه نکنند؟